Vorige vrijdag deelgenomen aan de Canyon Roc Marathon, goed voor 86km met +2500hm, als jaarlijkse seizoensafsluiter terug een top editie.
Vanuit startbox 1 werd om 7h30 reeds het startschot gegeven en vlogen we in volle vaart richting het Maures Natuurgebied.
Bij de absolute toppers een valpartij vlak na de start, waarbij oa Lakata bij betrokken was, en was het meteen stof eten en wat wringen om voorop te blijven.
In het wiel van de wk bij vrouwen Annika Langvad ging het in snelvaart richting Fournel. Eerlijkheidshalve moest ik ze laten rijden bergop, man wat ging die vooruit zeg :drunk:
De afdaling van de Fournel ken ik bijna uit het hoofd en rij er ieder jaar een strava PR - blijft de max - waarna je direct het goeie ritme te pakken hebt.
Na deze opwarmer volgt de eerste ferme col van de dag Les Clapiers (ook wel gekend als La Flute), met stijgingsgraad tot 20%.
Op het einde een nieuw rots-klauter-stukje die zo de meest technische downhill van de marathon inleidt.
Jammergenoeg maak ik hier een klein foutje en blijf even haperen met stuur aan struik/boom en kwak tegen de grond.
Zonder erg kan ik verder fietsen maar heb niet meteen door dat 1 van mijn 2 drinkbussen foetsjie is ... bummer voor de rest van de marathon bij deze hitte.
Ik beland in een groepje die rijdt rond positie 80 en kan mooi tempo houden. Doordat ik nu slechts 1 drinkbus meer heb moet ik vaker dan gepland stoppen aan de bev, en mis zo de aansluiting met enkele renners.
Na 40km komt de langste klim eraan, goed voor 8km Valdingarde plezier :-)
Ondertussen rij ik samen met de 2e vrouw in koers, en probeer mijn steentje bij te dragen door afwisselend kopwerk te verrichten. Opnieuw ben ik onder de indruk van de prestaties die deze dames uit hun benen schudden.
Na enkele afdalingen die ik herkende uit vorige edities komen we na 60km aan bij de Col du Bougnon, en roepen de supporters je letterlijk naar boven.
Andere jaren smijt ik hier een bommetje op dit steile onding, maar dit jaar blijf ik zitten in het zadel (van niet beter kunnen). Achteraf gezien maar best ook, want ipv rechtsop te draaien, gaat het parcours dit keer voor het eerst linksop, en krijgen we een extra lus met 100hm surplus. Langzaam doen de benen steeds meer pijn, maar lonkt het einde en ken ik de meeste passages die nog komen.
In volle afdaling hoor ik na 68km plots het sissend geluid uit de achterband, en voel ik de fiets zwabberen ... SHIT KAK F**K
Ondanks race king protection toch een snede in zijkant band, en notubes latex die eruit spuit. Moraal eff weg en rap stoppen voor een technische pitstop (10mins).
Spijtige zaak want vlak na de pitstop krijgen we nog enkele stevige kuitenbijters (met oa Impasse Du Grenache en Chemin Des Petites Maures), en zitten de benen vol melkzuur. Klimmen lukt voor geen meter meer en het aftellen van de km's lijkt eeuwig te duren. Blij als een kind stort ik mij in de laatste afdalingen richting strand.
Nog het laatste lusje rond Sentier des Douaniers en dan vollebak richting aankomstzone.
Gelukkig was er rugwind en kon ik wat herstellen, om dan nog een spurt eruit te persen en een 4 tal bikers op te rapen voor de finish.
Mijn zwakste uitslag in jaren, maar toch tevreden, 150e/1860 deelnemers
#teambikesensation
(Strava details: klik hier)
