Mijn 8ste deelname in de afgelopen 9 jaar was er eentje om nooit meer te vergeten. Na een droogte van bijna 4 maand werd de streek van Fréjus getroffen door een regenzone die begon op woensdagmiddag en pas stopte op donderdagavond. De hemelsluizen stonden onafgebroken open en er viel op 24h tijd zo'n 150 tot 200mm neerslag. De ondergrond ginds bestaat voornamelijk uit rots met een dun zanderig goedje daarbovenop. De gevolgen waren ongezien: droge rivierbeddingen werden wildwater #pretpark toestanden, de technische afdalingen werden nog veel technischer, en delen van het parcours gewoonweg onherkenbaar. Tot overmaat van ramp moest de organisatie alle wedstrijden van de donderdag afgelasten. De marathon op de vrijdag ging, mits een kleine aanpassing, gewoon door.
Met een bang hartje stonden we om 7h30 klaar in startbox 1 om te gaan "zwemmen". Het mag gezegd worden, de goesting liep niet over en race-stress was er ook niet. Doordat de rib (breuk opgelopen in GRG Bouillon) nog niet 100% genezen was, had ik voorgenomen om zeker geen risico's te nemen en desnoods een DNF achter mijn naam te noteren indien de omstandigheden in koers te erg werden.
Vol goeie moed en blinkend in team #hilairexcmteam kleuren was het meteen volle gas, en na 200m gedoopt in modder tot achter de oren.
De organisatie had geen medelijden en stuurde ons doodleuk op het oorspronkelijke parcours, die volledig omgetoverd was tot een modderbak tot de assen diep.
Vloeken, sakkeren en wat wringen, maar uiteindelijk een goeie start en mee met de top 100 van box1.
Het marathon parcours was hetzelfde als in 2017 en dus wist ik perfect waar ik best ging opletten.
De technische stukken waren om te smullen, de rivier doorsteken ontelbaar, maar de flow zat goed.
Steeds de snelheid onder controle houden en niet nadenken over de materiaal slijtageslag.
In de afdalingen verlies ik telkens wat aansluiting met de snellere mannen. Sommigen rijden als kamikaze piloten en proberen in te halen waar geen plaats is. Respect, maar niks voor mij :-)
Na de eerste zware 30km zit ik nog steeds in de top100 en begint het parcours vlotter te rijden.
Een lange klim van bijna 5km zorgt dat ik heel wat snelle dalers terug kan nemen en ik schuif iets op in het klassement.
Iedereen die ik vanaf nu tegenkom ziet er getekend uit, en de uitputting is te lezen op ieders gezicht. De laatste 30km ken ik goed en geven me vertrouwen om deze heroische editie goed te volbrengen.
De eerstvolgende afdaling vlak voor de cols de Bougnon is echter onherkenbaar en geschift technisch. Totaal geen goed traject te zien, enkel rotsen en stromend water. Al lopend te voet naar beneden, zoals velen, een paar keer de pedalen tegen de schenen, oei ai ai ai :-)
Gelukkig zijn de aanmoedigingen van het publiek op de cols de Bougnon steeds van harte, en schreeuwen de supporters je naar de top. Echt kicken!
Na een aantal technische klims krijg je plots de Middellandse Zee te zien, en weet je dat het einde nabij is.
In tegenstelling tot eerdere edities zijn zelfs de makkelijkere afdalingen nu technisch en uitgesleten half-pipe rivieren, en moet je de concentratie maximaal houden.
Na een zoveelste *oef* zit het zwaardere werk er eindelijk op, en mag ik beginnen aan de "sentier des douaniers". De strandlus was vroeger mijn ding niet, maar nu kan ik mij hierop wel amuseren.
Een laatste sprint langs het fietspad, en dan ... oh nee. Ze sturen ons nogmaals doorheen een moeras tot de assen diep in het water. Pffff, dit hoefde echt niet meer.
Vloeken en sakkeren, nog 500m grasveld - kuch modder stampen - en dan ... yes we did it!
Spijtig genoeg pas 106e op 1800 deelnemers. Weer geen top 100 :'(
(Strava details: klik hier)
